Kategoria wpisu: Dla Managera
Pandemia COVID-19 skierowała oczy społeczeństwa na problem braków kadrowych w polskiej służbie zdrowia. Zjawisko to nie jest jednak żadną nowością. Stąd też wiele podmiotów medycznych, w tym również prywatnych, decyduje się na zatrudnianie cudzoziemców. Z czym się to wiąże i o czym należy pamiętać, zasilając kadry pracownikami z innych krajów?
Jeszcze przed sytuacją związaną z koronawirusem braki kadrowe stanowiły istotny problem w branży medycznej. Przeciążony personel, napięta sytuacja w recepcji w przychodni i kolejki do specjalistów to niestety rzeczywistość niemałej liczby placówek, nawet tych prywatnych. Wielu potencjalnych pracowników służby zdrowia chętnie rozgląda się za pracą za granicą, gdzie warunki często bywają korzystniejsze.
Z badania przeprowadzonego w 2019 r. przez Manpower Life Science wynikało, że placówki medyczne mają największy problem z pozyskaniem pediatrów, specjalistów chorób wewnętrznych oraz anestezjologów. Na liście 10 najbardziej poszukiwanych specjalistów w branży medycznej znaleźli się również chirurdzy, ratownicy medyczni, neonatolodzy, urolodzy, ginekolodzy, neurolodzy i pulmunolodzy.[1]
Do i tak trudnej, ubiegłorocznej sytuacji kadrowej w medycynie, należy dodać obecną sytuację związaną z wybuchem pandemii – przesuwanie personelu między placówkami, konieczność odbywania kwarantanny, a czasem także obawy samych zatrudnionych.
Ratunkiem dla wielu placówek medycznych jest zatem zasilanie kadr przez obcokrajowców. Jak wynika z wyżej wspomnianego raportu, coraz więcej podmiotów wyraża taką gotowość. Najczęstszą praktyką jest sięganie po specjalistów zza wschodniej granicy. Wiele placówek decyduje się na zatrudnianie członków personelu medycznego z Ukrainy, a także z Białorusi.
Stawia to jednak pytania o wymogi formalne dotyczące zatrudniania lekarzy i innych pracowników spoza Unii Europejskiej.
Największy problem dotyczy lekarzy. Muszą oni pozytywnie przejść proces nostryfikacji dyplomu, mieć świadectwo złożenia Lekarskiego Egzaminu Weryfikacyjnego lub Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Weryfikacyjnego, a także zdać test języka polskiego. Jest to stosunkowo długa i wymagająca procedura, której powodzenie zależy od wielu czynników. Zmiany w tym zakresie miała przynieść nowelizacja ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty. Jednak podpisana 22 lipca 2020 r. przez prezydenta ustawa, wbrew zapowiedziom, nie wnosi znaczącego przyspieszenia.
Alternatywą dla lekarzy spoza UE jest zatrudnienie w charakterze asystenta lekarza. Zawód ten nie jest tak rygorystycznie regulowany.
Podmioty medyczne takie jak szpitale, kliniki, poradnie czy gabinety zatrudniają jednak nie tylko lekarzy. Pracownicy pochodzenia ukraińskiego i białoruskiego są często rekrutowani również do pracy np. w recepcji w przychodni, czy też w charakterze pracowników porządkowych. Wymagania w przypadku tych stanowisk pracy nie są tak restrykcyjne. Niemniej jednak należy spełnić formalności dotyczące zatrudniania cudzoziemców.
Osoby spoza Unii Europejskiej, które ubiegają się o pracę w Polsce, w większości przypadków powinny dysponować tytułem pobytowym uprawniającym do wykonywania pracy (zezwolenie na pobyt, wiza), a także zezwoleniem na pracę (lub innym dokumentem dopuszczającym do rynku pracy).
Wiele placówek decyduje się na zatrudnienie pracowników z obywatelstwem Ukrainy. W takim przypadku pracodawca powinien złożyć i zarejestrować Oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi w Urzędzie Pracy. Taki dokument można przekazać osobiście, elektronicznie lub listownie. W niektórych przypadkach konieczne jest wyrobienie zezwolenia na pracę typu A w Urzędzie Wojewódzkim.
Następnie podpisywana jest umowa. Musi ona być zgodna z informacjami podanymi w dokumentach złożonych w Urzędzie Pracy. Kolejne obowiązki są takie same jak wobec pracownika z obywatelstwem polskim. Zatrudnioną osobę należy zgłosić do ZUSu, wypłacać pensję zgodnie z zapisami umowy, odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy oraz przestrzegać przepisów Kodeksu pracy.
Zatrudnienie osoby pochodzącej z innego kraju dotyka jednak nie tylko kwestii formalnych. Ważne są również problemy i różnice społeczne oraz kulturowe. Trudnością może być chociażby bariera językowa.
Zawody medyczne i te związane z pracą w przychodni zwykle wiążą się z potrzebą znajomości lokalnego języka. Dotyczy to przede wszystkim personelu białego oraz pracowników recepcji w przychodni. Niemniej jednak wzajemne zrozumienie rozgrywa się również na innych płaszczyznach.
W przypadku zatrudniania obcokrajowców bardzo ważną rolę odgrywa integracja zespołu pracowniczego. Szczególnie gdy pochodzą oni z innych kręgów kulturowych. Dbałość o wysoką jakość komunikacji i wzajemne zrozumienie to istotne zadanie managera placówki.
Między innymi o tym, jakimi cechami i umiejętnościami powinien charakteryzować się dobry manager zarządzający biznesem medycznym, opowiadamy w artykułach z serii Dla Managera. Zachęcamy również do sprawdzenia naszej oferty szkoleń dla pracowników placówek ochrony zdrowia.
[1] https://www.manpowergroup.pl/raporty-rynku-pracy/
